Licht

Meestal heb ik wel een onderwerp in mijn hoofd voor de column die ik mag schrijven voor de inwoners van Almelo en omstreken

Ik had de afgelopen weken weinig inspiratie. Mijn hoofd tolt van alle vreselijke berichten over de oorlogen die de mensheid en de wereld teisteren. Ik kan er met mijn hoofd en hart niet bij dat mensen vandaag aan de dag nog steeds in staat zijn om elkaar af te slachten uit pijn en onmacht. Ik wil er iets over schrijven, maar ik heb geen idee wat. Ik weet ook niet wat ik moet denken. Ik voel me zo onwetend. Ben ik voor Israël of voor de Palestijnen? Ben ik voor de Oekraïne en tegen Rusland? Ik weet het niet.

Waar ik op hoop is dat door deze gruwelijkheden ons collectieve bewustzijn wakker wordt geschud. Ik hoop dat we gaan beseffen dat pijn niet met pijn te bestrijden is. Ik hoop dat ons hart wordt geopend en ontvankelijk is voor het gedeeld mens-zijn.

Een troostvolle gedachte voor mij is de visie van Elisabeth Kubbler Ross (1926-2004; een Zwitsers-Amerikaans psychiater bekend door haar werk op gebied van stervensbegeleiding). “Ieder van ons kan zijn als Moeder Teresa als we de Hitler is onszelf hebben verslagen”.

‘Streven naar vrede’

In ieder mens zit de potentie om te streven naar eenheid en vrede. In ieder mens zit ook een potentiële Hitler. Ik zou ook niet weten hoe ik zou reageren als mijn geliefden zouden worden vermoord.

Bij gewelddadige escalaties wordt ‘de Hitler’ van ongelijkheid, pijn, onmacht en verdriet geprojecteerd op wat gezien wordt als de vijand.

De Israëlieten en de Hamas kunnen proberen om elkaar uit te roeien, maar wederzijdse overtuigingen over de ander en de situatie zijn als zaadjes van haat in het bewustzijn van volgende generaties geplant. Ik heb geen idee wat een duurzame oplossing voor deze onmenselijke strijd zou kunnen zijn.

Ik keek de afgelopen week naar de netflix serie “All the Light We Cannot See” gebaseerd op de Pulitzer Prize-winnende bestseller van Anthony Doerr (Het boek schijnt beter te zijn dan de serie volgens de recensies). De film speelt zich af aan het einde van de 2e Wereldoorlog in Saint-Malo. Een jonge Duitse soldaat houdt zijn ziel zuiver door naar een radiozender te luisteren waarop ‘de professor’ vertelt over de wetenschap en het leven. De zin waarmee de professor altijd afsluit is: “Het licht dat we niet kunnen zien, is het meest belangrijke licht”. Door zich te verbinden met het licht in zichzelf verdrijft deze jonge soldaat de duisternis.

Wij kunnen hier in Almelo niet veel doen om de oorlogen op te lossen. Misschien kunnen we beginnen met het ontmantelen van de Hitler in onszelf. Dit betekent dat we inzien wanneer we vanuit angst, pijn en onmacht iets op een ander projecteren. We kunnen de verantwoording nemen om vrede in onszelf te creëren. Alle kleine beetjes persoonlijke vrede kunnen misschien wel bijdragen aan de collectieve vrede. We kunnen de frequentie van ons hart afstemmen op het licht. Duisternis duurt immers geen seconde wanneer je het licht aandoet.

                       Marleen Vulic

Column Marleen Vulic/Praktijk Harts-Tocht