Ik voel me zo alleen

Ik voel me zo alleen. Ik heb geen vriendinnen bij wie ik me echt thuis voel en bij wie ik mezelf durf te zijn. Ik heb het gevoel dat ik anders ben en dat ik er niet bij hoor.

Wat een moedig meisje! Ze opent zich en spreekt over haar kwetsbare gevoelens. Ze wil onderzoeken waarom ze deze gevoelens heeft en wil graag handvatten om minder onzeker te zijn en een fijner sociaal leven te hebben.

‘Ooit was ik ook zo’n meisje dat zich anders voelde’

Ze zit tegenover me met tranen in haar ogen. Ik zit tegenover haar met tranen in mijn hart. Ik word geraakt in een kwetsbaar stukje in mijzelf. Ooit was ik ook zo’n meisje dat zich anders voelde en het lastig vond om zich aan te sluiten bij leeftijdgenoten. Ik had altijd een glimlach op mijn gezicht, deed mee met de groep, maar van binnen voelde ik me eenzaam en niet begrepen.

Dit meisje vertegenwoordigt in deze column meerdere jongeren die ik in mijn praktijk ontvang. Het lijkt alsof steeds meer jongeren zich anders voelen en het gevoel hebben er niet bij te horen. Hierdoor gaan ze zich aanpassen. Ze vergelijken zichzelf met anderen en gaan maskers dragen. Ze doen mee met de groep, maar voelen zich van binnen eenzaam en raken steeds verder van zichzelf verwijderd. In haar lied ‘Ze Huilt Maar Ze Lacht’ zingt zangeres Maan:

‘Wat als ze morgen besluit niet te schuilen

Haar betere ik voor haar ware gezicht te ruilen

Zullen de vrienden die zij wil vertrouwen nog steeds van haar houden

Hoe zou het voelen mezelf te zijn’

Het meisje vertelt dat ze een veel mooier leven zou hebben wanneer er geen Facebook of Instagram zou zijn. Ze weet rationeel dat social media een schijnwereld kunnen voorspiegelen, toch voelt ze zich voortdurend onder druk gezet en tekortschieten. Ze vertelt dat ze het leuk vindt om af en toe uit te gaan, maar ze vindt het net zo fijn om met 1 of 2 vriendinnen iets leuks te ondernemen. Het lijkt haar fijn om in een kleine groep te zijn waar ‘echte’ gesprekken worden gevoerd. Hiermee bedoelt ze dat er niet alleen gesproken wordt over allerlei succesvolle oppervlakkigheden, maar ook over onzekerheden en hoe je daarmee kunt omgaan.

Dit moedige meisje volgde bij mij het Jong Talentenspel traject. Ze ontdekte haar talenten en hoe ze in elkaar zit. Ze durft nu te vertrouwen op zichzelf en maakt keuzes die bij haar passen.

Vanuit mijn eigen onzekere meisje voel ik mee met jongeren die zo’n behoefte hebben aan echte contacten en verbindingen. Jongeren die de last van de maskers niet meer willen en/of kunnen dragen omdat ze beseffen dat ze zo niet trouw zijn aan zichzelf.

Op 26 augustus organiseer ik een ontmoetingsdag voor jongeren die zichzelf in deze column herkennen. Een dag waar plaats is voor ‘echte’ ontmoetingen. Een vrije ruimte om te mogen zijn wie je bent en waar iedereen erbij hoort! Het moedige meisje is erbij!

Meer informatie? Houd mijn website in de gaten.

www.praktijkharts-tocht.nl

Column Marleen Vulic/Praktijk Harts-Tocht