Joyce Vegter hoort bij de nationale top in de dressuur. (Foto: Martin van der Donk)
Joyce Vegter hoort bij de nationale top in de dressuur. (Foto: Martin van der Donk) Foto: Martin van der Donk

'Ja, ik ben zeker een paardenmeisje'

De vraag of Joyce Vegter (30) een paardenmeisje is, beantwoordt ze zelf met 'dat klopt'. "Ze zeggen dat ik eerder op een paard zat dan dat ik kon lopen.'' De Military in Boekelo is voor de Enschedese amazone vaste prik. "Ik ging er in de buggy al naartoe, met vaders en moeders. Nu ga ik met vrienden. Gezellig hoor.''

BOEKELO - Ja, Joyce Vegter houdt wel van paardrijden. Op Stal Driener Broak aan de Witbreuksweg traint ze iedere dag wel zo'n vier tot vijf uur. Stal Driener Broak wordt gerund door de familie Vegter; Job, Joyce en Jamie. De dagelijkse leiding ligt in handen van Joyce.
Joyce begon al op jonge leeftijd met paardrijden. "Zo lang ik mij kan heugen is het paarden, paarden en paarden. Mijn vader reed vroeger ook paard. Paardrijden trok mij al heel jong aan. Op mijn tweede al ben ik op een pony begonnen. Een Shetland pony, die hebben we nog steeds, Mairo. Mairo is nu flink oud, maar we hebben 'm nog.''
Tot haar dertiende reed Joyce op pony's, maar toen begon het echte werk met de paarden. Ze koos uiteindelijk voor de dressuur. En met succes, want in 2016 werd ze in Ermelo Nederlands kampioen in de dressuur. Of ze echt zo goed is? "Ach, ik poch niet zo op mezelf. Ik rijd dressuur in de hoogste klasse. Vijf jaar geleden was ik de beste van Nederland. Maar we hebben een heleboel goede ruiters. Ik ben nog geen Ankie van Grunsven. Ik ben wel op weg, ik doe mijn best. Maar het niveau van Ankie van Grunsven is maar voor een paar ruiters weggelegd.''
De Military in Boekelo is gaaf om naartoe te gaan, vindt Joyce. "Voor alles eigenlijk. Ik heb vroeger ook gecrosst maar nu niet meer. Ik ben dressuur gaan rijden. Op de Military lopen we altijd heel vroeg de cross, voor de drukte uit. Daarna is het ook tijd voor een borreltje. Maar in eerste instantie kom ik voor de sport.''
Een bezoek aan de cross country is een zekerheidje voor Joyce, het afsluitende springconcours niet. "Het ene jaar gaan we wel, het andere jaar niet. Dat ligt er ook een beetje aan hoe de Nederlanders er voor staan.''

Afbeelding