Slachterieje
In de eerste legere-schooljoaren gung ik noar de Delleschole hen en doar skuun tegenoawer was de noodslachterieje. Um de zo völle tied wör doar ne koo eslacht en det was netuurlijk fees vuur oons as schoolwichter.
Met 'n aln steun iej dan vlak vuur woer het mos gebuurn. Een geschreew van nen kroam opsköttels en dan kreeg dee koo ne pinne in de harssens en plearn'e dale. Dreks doarnoa greepn ze een groot mes en sneden ze dee koo 'n haals duur. Ofhaankelijk van het tiedstip van het slachen, kree'j dan duur de joaren hen, een compleet beeld van het slachten. Miskien he-k doarumme wal nen hekel an het dood-doon van deers ekregen, want heel vreandelijk leek det allemoal nit te goan. Vuural dee grote angstige oogne van zonne koo den at good begreep wat der gebuurn gung, verget iej nit wier.
Joaren later wa'w vuur de Roskam ne moal biej slagerieje Kasteleijn in Deepn. Kasteleijn dee oons oet de deuke det zin slachtvee, 'n nacht doarvuur op een stal stal wörn ezat, het doar good van etten en dreenken har, zodat het vee 'stressvriej' eslacht kon worden. Det was better en deervreandelijker en ook het vleais was better. Nen gestresste koo slachen is het domste wa'j köant doon, begrepe viej van 'n slager, want dan kree'j gestresst vleais. En gestresst vleais is nit lekker en ook nit good vuur de het good hooln van 't vleais.
Kortens was ik biej een febriek woer at ze slachtlienen maakt. Ik vreuge zo of ze nog an deervreandelijk slachten deden. Non, det deden ze. Volgens den oondernemmer leup nen koo het leewste met ne lichte helling noar boawn hen. Vervolgens löp ne koo nooit recht oet op 't doel an, mear met nen umweg, een betje slingerend. Ze hadden vervolgens in zonne beesteslachterieje een woar parcour emaakt tot an woer at zonne koo dee beruchte pinne in de harssens kreeg. Det was nen heanig oplopende vloere, een betjen bochtige route en mooi vreandelijk rustgevend lecht. Vervolgens hadden ze ook bedacht det het vuur nen te slachten koo better was det-e het blood van zinnen vuurganger nit reuk.
Den ondernemmer bewearn miej det het vleais van dee koo, völle lekker smaken as aanders. En det eankeld en allenig umdet dee koo stressvriej an 't eande wör e-bracht. Doar mu'j toch wal eawn oawer noadeanken. Onnittan. Feailijk wal logisch allemoals want a'k nog deanke at het slachten op dee noodslachterieje, met dee bange oogne van dee beeste, kan ik wal geleuwn det det experiment van dee febriek eslaangd is.
Kiek, doar kan de Partij voor de Dieren nit mear umhen.
Gerard Voortman