Te keende
Um te beginnen mu'k oe zeggen de'k nit völle op hebbe met gedichen en det soort woardgekeunstelderiej. Gedichen in beuke sloa'k meestieds oawer, vake veend ik het wichterachtig gedoo.
Miskien zin'k umme.
Disse moal wo'k gearne ne oetzeundering maken. Kortens was der op het Riessense Maranatha nen oawend oawer dementie. Viej zollen zeggen: het te keende worden, of aderverkalking, alhoewel det leste volgens hoesdokter Van der Leun nit kloppen.
Van der Leun verteeldn den oawend wat oawer hoe a'j dementie köant herkennen. Loat biej twiefel dee leu eens op een blanco vel pepier de tied tiene oawer tiene oettekenen, of zeuwn oawer half vere. Grote kaanse det det nit lukket. Van der Leun dee oet de deuker hoe at dementie begeent, hoe a'j dee leu het beste köant benöadern en det 'r nog mear weainig zalve an te strieken is.
Noa ofloop kree'w zon modern goodybagje met doarin een poar teunteldinge en een gedicht wat miej tröf. Vuur 't gemak hier de vertaling:
As ik lope te dweln,
Wies iej miej dan de weg?
As ik nit op de weurde komme,
Help iej miej dan wa-k zegge?
Glemlach iej noar miej?
Raak iej miej heanig an?
Nem iej miej met oarns hen?
Herinner iej miej an min bestoan?
As ik miejzelf nit mear zirre,
Behaandel iej miej dan nog as 'n meanske?
Bliew iej dan nog wal langskommen?
Feaitlijk is det wa'k nog weunske.
Het gedich is in het Hollaands eskrewen duur Margaret Massop. Non jea, oordeelt zelf mear waj der van veendt.
Gerard Voortman