Had Gehad Willen Hebben
Wat een wear, de leste tied, hè? Vuur de boeren wat minder, mer völle zunne en echt wier zommer. Slimme dreugte, dat wal, en et grös steet der zo broen-gel op dat et oe meteen an wiedse groanvelden dut denken. En zo kom iej dan vanzelf regelmoatig op een terras terechte. Dat et der doar ondanks de vlöaiboare versnaperingen ook nog korkdreuge too geet, löt zik roaden. Want wat zi'w toch deftig met mekoar en wat maket wiej et mekoar lastig in dee hette.
Op zonnen mooien dag wol et geval dat ik gewoon heel normaal achteroaver zatte te lönnen achter een zowat löag gleasken garstenat. Et meadken wat ne mie vol ebracht har, köm stroalend op mie an en stellen mie de strikvroage: "had u nog iets te drinken gehad willen hebben?"
Minne op sproake richte harsens ontploffen natuurlik meteen bie zonne umslachtige sprekkewieze. En de moodvearen gungen mie hangen as et skroale dreuge blad van de rododendrons bie 'n Oosterhof. Ook sleug et mie meteen an et moalen an: de oorspronkelike vroage is eigenlik "wilt u nog iets drinken?" mer et is verdan mear en mear umslachtig verpakt töt nums der nog wat met kan: 'wilde u nog iets drinken?', 'had u nog iets te drinken gewild', 'had u nog iets te drinken willen hebben', had u nog iets te drinken gehad willen hebben? What's next? As ik as dörstigen, niksvermodenden börgemeister zo op nen zoaterdagoavend wör an esprökken, zol ik de terrassen ook earder sloeten! Kö'w nit hebben!
Mer disse umslachtige manere van kuieren deent um et mer zo beleavd meugelik te maken, want stelt oe vuur dat iej iemand rechtstreeks zinne vleiselike nooddruften onder 'n neuze zollen drukken. Zelf heb ik dan altied de neiging um te riposteren met 'Gehad had ik het hebben gewild, ware het niet dat ik, edoch thans nog immer lustende, reeds langere stonde mijns weegs dorst te gaan.' A'j et umslachtig wilt, kö'j et kriegen. Mer ja, et oarme blood met et podleudjen kan et ook nit helpen dat onze kultuur zo krang in mekoar zit.
Dat iemand probeert 'netjes' te blieven begriep ik, mer wat is der mis met et simpele '(kan ik der oe) nog ene (toozetten)?' Met disse tropenhette ducht et mie juust beleavd as iej de leu zo rap meugelik verkoeling bezorget. As iej nen ander de harsens zo an 'n kok brengt, dan mu'j ok zorgen dat et wier eblust wörd. Mer van al dat prakkedenken krieg ik zonnen dreugen hals dat ik der mer gewoon 'joa' op zegge. En zo komt de leu non an de zöppe.