Jackpot 4,5 miljoen
Je zie het vaak als mensen de lotto winnen: ze gaan doen wat ze altijd al wilden: ze gaan dingen kopen die ze daarvoor nooit nodig hadden, reizen maken naar oorden waar ze nooit naar taalden. Natuurlijk vinden ze in de geest van de tijd wel dat ze recht hebben op al die dingen en die reizen, maar ze beseffen niet dat geluk niet te koop is en dat nergens ter wereld alles altijd mooi is. Uiteindelijk valt de jackpot van de lotto in het gapende gat van de oneindige leegte. Geld kwijt, niks opgeschoten.
Het college van burgemeester en wethouders in Almelo aast in de lotto van de gemeenteraad (de begroting) op de hoofdprijs van 4,5 miljoen euro. Daarmee wil het college het huispersoneel (ambtelijk apparaat) herschikken Het beoogde geluk is dat de ambtenaren anders gaan werken, waardoor de burger gelukkiger zal zijn, want meer gehoord wordt en extra dienstverlening krijgt. Dat klinkt goed: een bult geld, andere werkwijze, meer aandacht, betere voorzieningen en veel geluk voor de burgers van Almelo.
Om dit te realiseren is de komende drie jaar die 4,5 miljoen nodig. Het vertrouwen van de burger in de politiek zal toenemen door, eureka, een andere ambtelijke werkwijze, namelijk stadsdeelgericht werken, om de wens van de burger, zeg maar de klant, in diens eigen omgeving te horen en daar wat mee te doen. 'Zo werken talloze bedrijven', aldus burgemeester Gerritsen. De gemeente als bedrijf. Dit alles moet natuurlijk worden gemanaged, vandaar dat stadsdeelmanagement dé oplossing is. In het stadhuis komen programmateams, echt waar, die als uitzendbureaus werken. Je belt het stadhuis met een vraag en krijgt een stadsdeelmanager op je nek. De nieuwe werkwijze is volgens de burgemeester een 'vehikel' voor wat hij noemt 'een coproductie met de stad'. Wie de diepere betekenis hiervan doorgrondt, mag het zeggen. Onder de inzenders verloten we drie troostprijzen. Over enige tijd kun je ook gewoon het gemeentehuis bellen. Want o ja, nog vergeten te vermelden: het aantal communicatiestrategen neemt toe. Programmateams, stadsdeelmanagers, communicatiestrategen, het klinkt vooral duur. Nou ja, als je als college van burgemeester en wethouders (straks raad van bestuur) van de gemeenteraad (vergadering van aandeelhouders) onder leiding van de burgemeester (straks Chief Executive Officer) 4,5 miljoen krijgt voor 'doorontwikkeling' van de organisatie, dan kún je ook wat.
Minder politieke waan van de dag is ook een doel dat wordt nagestreefd, zegt Gerritsen. Ooit was juist politiek iets van de straat, de buurt, de wijk, het marktplein het verjaardagsfeest, het stamcafé, de golfbaan, de kantoortuin, nu dreigt het een vehikel te worden van rendementsdenkers, structuurfetisjisten, notapoepers en schijtlijsters. Het wordt tijd dat de gemeenteraad namens de burgers van Almelo in verzet komt. Laat het maar kraken. Zoals geluk niet te koop is en niet elke reis mooi blijkt, zo is een gemeente die als een bedrijf functioneert niet het democratische paradijs, bij gebrek aan maatwerk, rafelrand en stadsdebat. En voor 4,5 miljoen is wellicht veel klein geluk mogelijk.
Scipio