Kon ik maar met je mee
Maandagavond 19.00 uur. Mijn collega belde me met het verzoek een familie direct terug te bellen. De dochter nam de telefoon aan en voor ik haar kon condoleren was het eerste wat ze vroeg: "Kunt u zo snel mogelijk komen want we weten niet hoe het verder moet".
Ik pakte mijn tas en snelde naar de familie waar ik een oudere man aantrof. Verdrietig zat hij aan het bed van zijn echtgenote en hield haar hand vast. Het enige wat ik hoorde was een zacht; "Mag ze hier bij mij thuis blijven?". Ik beloofde hem dat ik daarvoor mijn uiterste best zou doen. Ik pakte een stoel en ging naast hem aan het bed zitten. Hij bleef haar hand vasthouden en vertelde me dat ze elkaar op 18 jarige leeftijd hadden ontmoet op een verjaardag van een goede vriend. Snel begon ik te rekenen. Zij was dus 92 en hij was 95 jaar wat betekende dat ze ruim 74 jaar samen waren. Ze woonden nog steeds zelfstandig, reden zelfs nog auto en trokken er nog steeds samen op uit. Wat een uniek echtpaar was dit.
Hij vertelde dat oud worden mooi is maar ook hele zware momenten met zich meebracht. Twee van zijn vier kinderen waren al overleden. Voorzichtig vroeg ik aan hem hoe hij de plechtigheid zou willen. Sober en eenvoudig met een klein gezelschap was zijn wens. Nog steeds haar hand vasthoudend hoorde ik hem fluisteren; "Ik wou dat ik met je mee kon". Mijn hart brak. Na 74 jaar afscheid te moeten nemen van je lieve echtgenote, wat een gemis.
De dienst verliep zoals hij wenste. Sober, eenvoudig en in kleine kring. Bij het verlaten van de aula draaide hij zich om naar de kist en ik hoorde een intens verdrietig; "Ik hoop je snel weer te zien". Mijn hart brak opnieuw en ergens hoopte ik voor ik hem dat zijn wens waarheid werd…
De columns van Herald en zijn collega's zijn gebundeld in een boekje,'Bijzondere verhalen over afscheid', hiervan is een tweede uitgave verschenen.
Deze tweede bundel kunt u gratis bestellen door een email met uw adresgegevens en de code HVA te zenden aan bedrijfsbureau.hengelo@yarden.nl.