Herman en Loetje

Een tijd geleden kwam ik bij een familie waar vader Herman overleden was. Een kattenmens, er liepen verschillende katten door het huis.
Loetje, de oudste van het stel die als eerste in huis was gekomen, sprong op het bed toen Herman overleed. Ze nestelde zich in een kuiltje en was niet van plan om van Hermans zijde te wijken.
Ik zou met echtgenote en kinderen Herman verzorgen en aankleden. Het leek alsof Loetje door had dat dat noodzakelijk was. Ze liet zich gewillig op de grond zetten, maar ging nog geen meter uit de buurt. Het was dus oppassen geblazen om niet over haar te struikelen.
We baarden Herman op in zijn werkkamer op een opbaarplateau. Toen we klaar waren sprong Loetje op zijn benen en bleef daar liggen. Vier dagen achterelkaar.
Zo nu en dan liep ze even weg om wat te eten en te drinken om vervolgens weer dicht bij Herman te gaan liggen.
Onafscheidelijk.

Tot aan zijn dood, enkele maanden na het overlijden van het baasje, rende de hond naar de kerk zodra hij de kerkklokken hoorde luiden

Op Facebook kwam ik een filmpje tegen van een herdershond die door een Italiaanse dame was geadopteerd. Elke zondag nam ze haar hond mee naar de kerk.
De pastoor gedoogde de hond in zijn kerk.
Toen deze dame overleed kwam de hond tijdens de uitvaart de kerk inlopen. Tot aan zijn dood, enkele maanden na het overlijden van het baasje, rende de hond naar de kerk zodra hij de kerkklokken hoorde luiden.

Het deed me denken aan de film Hachi, naar een waargebeurd verhaal. Zelfs voor een niet-hondenbezitter als ik, een enorm ontroerende film.
Hachi was een hond die zijn baas elke dag naar het station begeleidde en weer opwachtte.
Toen zijn baas op het werk overleed en niet meer terugkeerde, bleef Hachi negen jaar lang tevergeefs voor het station wachten.

Net als mensen is gebleken dat dieren kunnen rouwen wanneer het baasje overlijdt. Er zijn studies die aantonen dat ook dieren pijn voelen bij het verlies van een dierbare. Een kat of een hond kan natuurlijk niet praten en al helemaal niet begrijpen wat dood is. Maar rouwen doen ze wel zeker. Ze voelen de spanning en het verdriet van de mensen in hun nabijheid.

Waar je vaak hoort dat katten hun baasje slechts zien als voederfabriek zag ik in dit huis dat er een innige band was tussen Herman en Loetje.
Ik vond het bijzonder en ontroerend om ze zo samen te zien.

Trouw tot in de dood.

Wies Sanders, uitvaarten

Column Wies Sanders